NEKOĆ RAŠČEREČILI BROZA, DANAS GA OŽIVLJAVAJU O neznanju da današnji klerikalizam i klijentelizam uporište crpi u Partiji
Danas je tako dojam da se Titova smrt obilježava uz puno više folklora nego što je to bio slučaj prije, što dođe kao šaka u oko svih neiživljenih ambicija u patrljcima biše Jugoslavije. Tako reći odjednom, nakon što je maršal dublje nego što je propisano pokopan, počeli su se sve više javljati ožalošćeni zbog toga Tita u ropotarnici povijesti.
I, tu postoji jedan, barem jedan osnovni problem.
Dakle, što je krivo u tome što se danas, dok je izbrisan sa svih javnih površina Hrvatske, nanovo zaziva Broza, koji mora mu se priznati očito pokazuje vražju žilavost?
Prvo i osnovno, radi se o tome da onaj tko vidi problem današnje Hrvatske isti ne smije sagledavati bez principa koji su zadani u bivšoj državi, principa koje je upravo zadao taj današnji Josip Broz, nazovimo ga, Superstar. I upravo sadašnji klijentelizam i korupcija države koja je skrojena po mjeri nacionalističkog i klerikalnog svoje uporište crpi iz postulata tadašnje Partije. Jedina razlika, ustvari, u tome je što je riječ Partija zamijenjena HDZ-om i SDP-om, dok je slavljenje Narodnooslobodilačke borbe zamijenjeno Domovinskim ratom.
Tako se može ići unedogled, umjesto partizana postoje branitelji, umjesto Tita tu je Tuđman, a umjesto tekovina revolucije i antifašizma tu je borba za ostvarenje tisućljetnog sna. Drugim riječima, radi se tu tek o drugoj uniformi jedne te i iste armije, o istom jednoumlju koje se crpi kroz kolektivnu matricu, a koji svoj ideal ne nalazi u istinskoj slobodi pojedinca.
Stoga, sve što je u masi, sve što sa sobom nosi oznaku čopora, koja je nekoć raščerečila Broza, a danas ga oživljava, nije ništa nego jednaka kolektivna mimikrija, koja tako jedina može objasniti ludilo objavljivanja Titovih fotografija i krezubim uzdanjem u antifašizam.
Zato, tu se radi o hipokriziji i sramoti. Jer, ako je već Tito nogama izgnan iz sjećanja, onda mu i pristoji umiranje u zaboravu, umjesto današnje revitalizacije koja nije ništa drugo nego vožnja na ringišpilu jednog te istog kruga, uz koji Tito dođe tek kao korektiv jedne druge, ove današnje, zablude.